In the air

Vanuit de lounge daalden we af naar de gates, in ons geval B10, waar een superrij stond die Ruud besloot te laten voor wat het was want we konden best nog even gaan roken.

Die rij was zo maar niet weg en zowaar een 50 (kan iets meer of minder zijn geweest, zo goed kan ik niet schatten) meter verder vond hij een rookruimte. Als je binnenkomt is er al aan je eerste behoefte voorzien. Die afzuigkappen werken niet optimaal en zijn ook niet tegen het aantal rokers (opvallend veel aziaten) opgewassen. Ruud hield het al gauw voor gezien, ik hield het wat langer vol.
Terug naar B10. Rij was inmiddels iets korter en nadat de paspoorten en boarding passen gecontroleerd waren hoefden we niet aan te sluiten in de rij voor de 2e securitycheck maar werden zo doorverwezen naar het vliegtuig. Terwijl menigeen toch wel wat genant met de armen omhoog werd gefouilleerd en de tassen binnenste buiten werden gekeerd keken wij elkaar eens aan en liepen rustig het vliegtuig in. ????????????

En daar zit je dan, rij 39, knus met zń tweetjes bij het raam. Hoe komen we de komende 7 ½ uur door. Eerst maar eens rustig bekijken hoe iedereen probeert zijn handbagage boven zijn/haar hoofd kwijt te raken.
Dan maar een sudoku, kijken hoe we langzaam naar de startbaan taxien (er zijn nog 3 wachtenden voor u) en uiteindelijk de lucht in gaan, redelijk op tijd. Tijdens het opstijgen vliegt de bagagebak boven Ruud zijn hoofd open, na een snelle reactie viel er alleen een jas uit. Na de bak een minuutje dicht te hebben gehouden is hij toch maar snel opgestaan om hem te sluiten. Gelukkig zitten we aan de goede kant want met zijn andere arm was het niet gelukt. Maar zaten we aan de andere kant dan hadden we er geen last van gehad. Snappen we het nog?
Eenmaal in de lucht kwamen al gauw de geurtjes vanuit de keuken. We bereidden ons voor op de welbekende vraag: chicken or pasta. Beiden gingen we voor de pasta. Tot de vriendelijke stewardess de welbekende vraag stelt. Ik de pasta, Ruud besteld chicken, heel overtuigd. Hij is een dagje/jaartje ouder he.

Het smaakte zoals altijd. Nog een bakkie thee/koffie en wat gaan we nu weer doen. Ik heb best een druk weekje achter de rug en hoewel ik nooit slaap in een vliegtuig besluit ik toch wat te dutten. Ik schrik echter steeds op omdat mijn mond openzakt. Als ik om me heen kijk zie je niet veel anders maar ik wordt er niet gelukkig van. Ik probeer te bedenken hoe dit te voorkomen en kom al gauw uit bij Annette die hier wel een oplossing voor heeft maar ik weet niet of ik wil dat zij mijn kakenop elkaar naait. Ik heb Annette wel eens bezig gezien dus dat gaat het niet worden. Bovendien gaat er weinig meer in, hoe prop je pasta langs vastgenaaide kaken en mocht het niet goed vallen moet je ook nog een schaartje bij je hebben (en dat mag niet) want als je moet nekken stik je de moord omdat je je kaken niet van elkaar krijgt. Moet je het toch los kunnen knippen. En hoe poets je in hemelsnaam je tanden?
In het boekje van Sky Mall wat in de rugleuning hiervoor zit stond een soort kraag die voorkomt dat je hoofd gaat klappen als je in slaap valt. Ziet eruit alsof je een ernstig ongeluk hebt gehad en bovendien voorkomt het ook niet dat je mond open zakt.

Dit is ook nog een optie maar dan moet je wel onder een bagagebak zitten want hoe maak je het anders vast?
Ik zet me maar klem tussen de stoelen, wat niet zo moeilijk is. Mijn voet past net op de leuning van mijn voorbuurvrouw. Met mijn arm steun ik op mijn knie en met mijn hand ondersteun ik mijn kin. Terwijl ik bedenk dat dit best goed gaat besluit mijn buurvrouw een tukkie te doen en gooit de stoel naar achteren. Resultaat: leuning weg, mijn voet enigszins geplet en ik geef de boel op. Dan maar een stukkie tikken met dit als resultaat.